سیبیل

  ‎چشم از آیینه برگرداند. اگنس هنوز دیر نکرده‌ بود. اما او مثل تمام آن شب‌ دیرآمدن‌ها و دل‌نگرانی‌های در راه خانه، باز دل‌نگران واکنش‌های اگنس بود. به سالن نگاهی انداخت، لباس‌های مهمانی‌اش روی کاناپه افتاده‌ بودند. آن‌قدر با عجله آمده بود که حتی بند کفش‌هایش را باز نکرده‌ بود. همان‌طور که زیرلب غرغر می‌کرد سروصدای خالی‌شدن آب وان را هم می‌شنید. نوک‌پا نوک‌پا به حمام برگشت، جای انگشتانش روی کاشی‌های خیس می‌افتادند، جَلدی دوش را دور وان گرفت تا آنجا که مطمئن شود نه خمیرریشی مانده و نه مویی و نه هیچ ردی. از کابینت زیر روشویی، شوینده‌ها را درآورد و شروع به تمیزکاری کرد تا اگنس بویی نبرد. اما دید بیشتر مثل جنایتکاری‌ شده که دارد صحنۀ جرم را پاک می‌کند تا همسری مهربان. به‌جایش، لیوان دهان‌شویه‌ای که سبیل‌هایش را در آن ریخته بود در سطل سفید پدالی خالی کرد و با دقت همه را تکاند. حتی خمیردندان ماسیدۀ ته ظرف را هم پاک کرد. قیچی را هم با دقت آب کشید و خشک کرد تا زنگ نزند. خنده‌اش گرفته بود، آخر چرا باید این‌گونه آثار جرمی را پاک می‌کرد که مجرم آن حی و حاضر بود و با نگاه به صورتش می‌شد به همه چیز پی‌ برد.

«سیبیل» رمانی جذاب و خوش‌ساخت است که طنز روشنفکرانه نویسنده را با نگاه اگزیستانسیالیستی او آشتی داده و رمانی اصیل و پرکشش خلق کرده است که یک‌نفس تا آخر خوانده می‌شود و پایان آن مصادف است با آغاز پرسش‌های فلسفی مهمی در ذهن خوانندگانش.