برنده تنهاست

 
دختر ــ که نباید بیشتر از بیست سالش باشد ــ لبخند می‌زند.
«اولین بار نیست که این پیشنهاد را به من می‌دهند. قدم بعدی این است: می‌آیی قدمی بزنیم؟ تو برای اینکه اینجا بنشینی و این خرت‌وپرت‌ها را بفروشی، زیادی خوشگلی. من کسی هستم که...»
«... نه، نیستم. توی کار سینما نیستم. نمی‌خواهم از تو بازیگر بسازم و زندگی‌ات را عوض کنم. به این چیزهایی که می‌خرم هم علاقه‌ای ندارم. فقط می‌خواهم حرف بزنم و می‌توانیم این کار را همین‌جا هم بکنیم.»
زن به طرفِ دیگر نگاه می‌کند.
«این خرت‌وپرت‌ها را پدرومادرم می‌سازند، به کارم افتخار می‌کنم. روزی کسی از اینجا رد می‌شود که ارزش واقعی این‌ها را می‌فهمد. لطفاً بروید دنبال کارتان، پیدا کردن کسی که به حرفتان گوش بدهد، نباید سخت باشد.»
ایگور یک دسته اسکناس از جیبش بیرون می‌آورد و خیلی آرام کنارِ دختر می‌گذارد.
«جسارتم را ببخشید. فقط برای اینکه قیمت را پایین بیاورم این حرف را زدم. اسم من ایگور مالِف است. دیروز از مسکو رسیدم و هنوز به تفاوت ساعت عادت نکرده‌ام.»
دختر وانمود می‌کند آن دروغ را باور کرده و می‌گوید: «اسم من
اُلیویا است.»
بدون اینکه اجازه بگیرد، کنارش می‌نشیند. دختر خودش را کمی از او دور می‌کند.
«می‌خواهید درباره‌ی چی حرف بزنید؟»
«اول پول را بردار.»