آوای جبران: گزین‌گویه‌ها و پندینه‌های جبران خلیل جبران

 

 

از ژرفای دلم، مرغی به دل آسمان پر گشود.
هرچه برتر می‌شد، بزرگ و بزرگ‌تر می‌گردید.
نخست، پرستویی بود، پس چکاوکی شد، آن‌گاه عقابی و سپس به گسترده‌ی ابر بهاران و سرانجام تمامی سپهر پرستاره را فراگرفت.
از دلم مرغی به آسمان در پرواز شد. و هرچه فراتر پرید، بزرگ‌تر. لیک هنوز در دل من بود.
آه ای ایمان من، ای خرد رام‌ناشده‌ام، چگونه به بلندای تو پرواز توانم و ببینم و ببینم نقش بر سپهر بسته اَبَر خویشتن آدمی را؟

«نبوغ آواز هزاردستان است در آغاز بهاری آرام»

این‌ها کلام لطیف جبران خلیل جبران است که نبوغش هنوز که هنوز است نسل‌ها پس از مرگش، رسا و آشکار به گوش می‌رسد. جبران خلیل جبران را در بخش اعظم دنیا به سبب کتاب پیامبر می‌شناسند، اما همان‌گونه که رابین واترفیلد در مقدمه‌ی همین کتاب می‌گوید، آوای جبران در حوزه‌ای بسیار وسیع‌تر طنین‌انداز بود. نوشته‌های خلیل چبران خلیل که همواره تفکربرانگیز و آگاه بر بعد روحانی حیات است، دامنه‌ای گسترده از خاکی تا افلاکی، از شاعرانه تا سیاست‌ورزانه، از طرب‌انگیز تا غم‌انگیز را دربرمی‌گیرد. این مجموعه‌ی گسترده شامل اشعار منظوم و منثور، تمثیلات، حکایات، کلمات قصار و مواعظی است که در کنار یکدیگر آوای تند و تیز و بی‌زمان خلیل جبران را شکل می‌دهد.